در روند تکامل عقیق ها و نیمه اوپال هایی که آب خود را کاملا از دست داده اند به عقیق و کلسدونی تبدیل می شوند. انواع کوارتز با ساختار فیبری کریپتوکریستالی که آخرین مرحله تکامل همه عقیق ها هستند.
برخی از انواع کلسدونی همچنین سنگ های قیمتی هستند. در میان آنها، معروف ترین آنها سنگ عقیق سلیمانی است.. کریستال های سبز تیره با لکه های قرمز، یاقوت کبود کریستال های آبی شیری، کریستال های زرد-نارنجی یا گوشت قرمز، یک سنگ سیب سبز است.
کلسدونی چند رنگ راه راه یا طرح دار را عقیق می گویند. عقیق های درشت لایه اونیکس نامیده می شوند. کلسدونی با مقدار زیادی ناخالصی به شکل ماده رنگی پراکنده ریز یاسپر نامیده می شود.
در فرآیند پیری در طی میلیون‌ها سال، عقیق تمام آب خود را از دست داده است، اما می‌تواند به صورت عدسی‌های کلسدونی و عقیق لایه‌ای، پوشیده شده با قلم مویی از کوارتز متبلور، در سنگ‌هایی که قبلاً اسید سیلیسیک در آنها انباشته شده و عقیق‌های نجیب در آنها وجود داشته باشد، به حیات خود ادامه دهد. شکل گرفتند.
مطالعات میکروسکوپی الکترونی نشان داده است که اوپال‌های نجیب از ذرات سیلیس با اندازه یکنواخت با قطر 150-450 نانومتر تشکیل شده‌اند که بر اساس اصل بسته‌بندی مکعبی و گاهی شش ضلعی مرتب شده‌اند.
این ذرات کروی به نوبه خود از گلبول های کوچکی که به طور تصادفی مرتب شده اند به قطر 10 تا 50 نانومتر تشکیل شده اند. فضاهای خالی بین کره ها با سیلیس آمورف، هوا، بخار آب، کریستال های سوزنی مانند یا نامنظم از تری دیمیت و کریستوبالیت پر شده است.
کره هایی با اندازه مساوی و متراکم مانند یک توری پراش سه بعدی (مفهومی از فیزیک ریاضی مدرن) عمل می کنند، نور را به اجزای رنگی آن تجزیه می کنند و در نتیجه مات می شوند. شدت نور پراش شده به خواص نوری کره ها و سیلیس آمورف حفره ها مربوط می شود.
